Κείμενα, Ποίηση, Φωτογραφίες κι Έργα Τέχνης:Κυμοθόη Νότα

Κείμενα, Ποίηση, Φωτογραφίες κι Έργα Τέχνης:Κυμοθόη Νότα
Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Ζωγράφος© Nότα Κυμοθόη

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Νότα Κυμοθόη:"Γιάννης Ρίτσος στην εξορία"

Νότα Κυμοθόη:"Γιάννης Ρίτσος στην εξορία

...Όταν περνούν το συρματόπλεγμα οι νύχτες
αφήνουν μικρά κουρέλια απ΄τη φούστα τους...

Όλη νύχτα ροχαλίζουν οι εξόριστοι...
...
Η καταχνιά έχει μαύρες φτερούγες σαν τις κάργιες
δεν έχει καθόλου μάτια
...
Μόλις πάμε ν΄ανοίξουμε μια πόρτα ο αγέρας την κλείνει...
...
Η σκιά του χωροφύλακα πέφτει στο συρματόπλεγμα...
...
Μετράω τ δάχτυλα των δυο χεριών μου
Τα βρίσκω σωτά
Τ΄άλλα δεν ξέρω να τα μετρήσω
Θα πει λοιπόν πως δεν είναι σωστά
...
Βράδυ. Το καμπανάκι του βραδινού συσσίτιου...
...
Στεκόμασταν. Κοιτάζαμε πέρα. Κουβεντιάζαμε μονάχοι,
μονάχοι κι η φωνή μας ριγμένη στον αέρα
να δέσουμε τα πράματα, να λύσουμε τις καρδιές μας...
...
Χειμώνιασε άξαφνα. Μυρίζει βροχή...
Φορέσαμε τα σακκάκια μας. Βάλαμε τα χέρια στις τσέπες.
Εμείς ξέρουμε πως ό,τι κι αν πούνε
το ψωμί είναι πάντα ψωμί και το δίκιο δίκιο...
...
Τ΄απόγευμα κουβαλήσαμε πέτρα...
...
Το συρματόπλεγμα, οι στάμνες, η σφυρίχτρα του χωροφύλακα...
...
Σαν αποφάμε τα πιάτα μένουν άπλυτα
τα ποντίκια ανεβαίνουν στο τραπέζι
το φεγγάρι ακουμπάει το πηγούνι του στα κάγκελα.
...
Είμαι πολύ κουρασμένος. Έγραφα όλη μέρα.
...
Η μόνη λέξη, η σιωπή, δεν ειπώθηκε...
...
Κουβέρτες απλωμένες στο συρματόπλεγμα
άλλες πάνω στα δέντρα και στα τρία σακατεμένα κανόνια.
Οι κουβέρτες έχουν τη δικιά τους λαλιά
μιλάνε πιο σωτά απ΄τους ανθρώπους
δεν κρύβουν μήτε το χωρισμό μήτε τις διαφορές τους
μήτε την ερημιά τους μήτε τη ζεστασιά τους...
...
Πέτρινη μέρα, πέτρινα λόγια...
...
Όλα ξεχάστηκαν πριν ειπωθούν
κι η σιωπή δεν είναι καταφύγιο.
...
Οι δικοί μας είναι μακριά τα γράμματα λίγα
...
Ο ουρανός είναι μια τρύπα
Δε χωράμε
...
Ρωτάω, ρωτάω, πείτε μου,
πριν μου πείτε αφήστε κάτου το μαχαίρι,
δεν είμαι πρόβατο, κλωτσάω τον αγέρα.
...
Θα κουβαλήσουμε πέτρες
θα σπάσουμε ξύλα
θα καθαρίσουμε τ΄αποχωρητήρια.
...
Είναι πολλοί οι πεθαμένοι
πάρα πολλοί.
Δεν χωράμε. Στριμωχτήκαμε.
...
Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε
να μην ακούμε
Και τα ποντίκια τρώνε το ψωμί μας.
Ο φόβος είναι μεγαλύτερος απ΄την οργή.
...
Μουχλιάσαν τα σανίδια απ΄την υγρασία
σκέβρωσαν τα παράθυρα σπάσαν τα τζάμια
λερωμένα σεντόνια τ΄άρβυλα φαρδιά
το ψωμί δε μυρίζει
οι άνθρωποι λίγνεψαν πολύ
αγιάσαν.
...
Είδαμε την αιωνιότητα ολόσωμη καθρεφτισμένη
στα γυαλάκια του μύωπα
που τον σκοτώσαν πριν δυο μήνες.
...
Το δείλι πηγαίνουν αργά στη ρεματιά για τη χρεία τους
όταν κουμπώνουν το βρακί τους
παίρνει το μάτι τους το νέο φεγγάρι.

Ο κόσμος θα μπορούσε νάταν όμορφος.
...
(Ημερολόγια εξορίας, Γιάννης Ρίτσος 1948-1950)
Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .