ΒΡΕΧΕΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟΨΕ...
Ποίηση Νότα Κυμοθόη( πρώτη δημοσίευση το 2012)
Βρέχει...πάλι κλαίει ο ουρανός...
Ρυάκια εδώ κι εκεί ως να ξεφτίζει όλη η ζωή...
Ξεχασμένα εδώ κι εκεί των ανθρώπων πράγματα
ριγμένα σε απάγκιο ή παρατημένα από καιρό έξωθεν...
Βρέχει αδερφέ μου...Ξεφτίζει η ζωή και πάει εκεί
παρασυρμένη σε λασπόνερα...Που είσαι;
Έρμαιοι στων καιρών τα ξεσπάσματα σαν όνειρα ξένα
σα φύλλα λες φθινοπώρου που πέρασε μες στο ρυάκι...
Βρέχει...Που είσαι;
Είδα τη μορφή σου σε μονοπάτια μοναχικά
χρόνια ζωής σαν απομεινάρια σε δρόμο κι άλλο δρόμο
ξένοι σε πολιτείες μακρινές...
Κι είδα εμένα σε σένα και μ' αναγνώρισα, αλλά εσύ...
Είχα λέει τον ήλιο κι είχες τη δύναμη, δυο ζωγραφιές
ν΄ αγγίζουν τους ουρανούς κι έτρεχα στη βροχή να προφτάσω
εσένα αδερφέ μου που έφευγες...
ήθελα πάντα να σου πω για ένα όνειρο...θυμάσαι;
Ήμασταν λέει κάποτε παιδιά
κι είχαμε το χέρι του πατέρα-χάδι κι ευχή
και της μάνας τη ζεστή αγκαλιά και το ζεστό ψωμί...
Είχαμε χρώματα κι όνειρα μεγάλα για το μέλλον...
Τόσα χρόνια σχεδιάσαμε το μέλλον...
Αυτός είναι ο κόσμος μας;
Πονάω αδερφέ μου...Που είσαι;
Βρέχει πάλι απόψε κι εσύ με κοιτάς πίσω απ' το τζάμι
και με βλέπεις σα ξένος...μοναχική ψυχή μέσα σε μονοπάτια...
Σα κοπάσει η βροχή που θα΄σαι; Που θα΄μαι;
Η ψυχή των γονιών ήρθε και μ' άγγιξε τρυφερά...
Είπαν, αχ να μπορούσαν απ' την αρχή τον κόσμο να έχτιζαν...
Αχ, να μπορούσαμε όλες εκείνες τις θλιβερές στιγμές
μ' ένα σφουγγάρι να σβήσουμε ευθύς
κι όταν κοπάσει η βροχή, ω αδερφέ μου τη χαρά...
Μέσα σε χρώματα τ΄ ουράνιου τόξου, χαμόγελα
αρμονία κι αγάπη ν' απλώσουμε στην καρδιά
μ' ένα μόνο άγγιγμα...
Δες, οι ουρανοί δεν είναι δυο...
Μια σκέψη είναι...Έλα,..
Ναι, έλα να τ' αλλάξουμε όλα!..
Πιάσε σφουγγάρι και βροχόνερο κι έλα...
Ας καθαρίσουμε τώρα τη λάσπη όλων των χρόνων
και πιάσε τον ήλιο απ' τη μια άκρη εσύ...
Ας διαλύσουμε τώρα την ομίχλη
μαζί της να φύγει κι ο πόνος...
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .