"Αναζητώντας ανθρώπους"
Δοκίμιο
Ως “νέος Οιδίπους” ο άνθρωπος σήμερα, πορεύεται σε όλο τον πλανήτη και στη στροφή κάθε διαδρομής του, συναντά και μια Σφίγγα. Είναι αυτή η κάθε δυσκολία οπού συναντά και καθημερινά του θέτει το “αρχαίο” εκείνο αίνιγμα.
Αγωνίζεται ο κάθε άνθρωπος να βρει απόκριση, γιατί η εποχή οπού ζούμε έχει κι αυτή τα δικά της τέρατα στην κάθε πόλη. Μπορεί να είναι στο έμπα της, αλλά μπορεί να είναι και στο κέντρο της ή να καραδοκούν αόρατα, κρυμμένα πίσω από γραφεία και υπολογιστές ή σε θέσεις κλειδιά σπουδαίων μεγάρων και ξακουστών κτηρίων. Κάποιοι άνθρωποι, οπού ορίζουν τη μοίρα των άλλων ανθρώπων...ή σχεδιάζουν τον πολιτισμό και προσπαθούν να διαδώσουν απόψεις. Κι ενώ μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου υποβόσκει αυτή η “αρχαία” απόκριση κι έννοια, οπού δίχως αυτήν στην πραγματικότητα ουδέν πετυχαίνει ουδείς, “ο κόσμος ολοένα και στενεύει”, καθώς έλεγε στις ημέρες του κι ο Νομπελίστας Ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Τόσο αλήθεια διαχρονικός. Τόσο επίκαιρος και πάλι, όχι μόνο για την Κύπρο, οπού τόσο πολύ αγάπησε και ύμνησε μέσα στα ποιήματά του, αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη γη.
Σήμερα λοιπόν, οπού η μετακίνηση πληθυσμών, έγινε καθημερινή υπόθεση των λαών και τα κράτη ψηφίζουν αποφάσεις και λαμβάνουν μέτρα προστασίας, βλέπουμε ένα φαινόμενο οπού μέσα απ΄αυτή τη μετακίνηση χρειάζεται ο ένας τον άλλον. Ο καθένας έχει ανάγκη τους άλλους. Ο άνθρωπος, λοιπόν! Αυτόν οπού αναζητούσε μέσα του να βρει, εκείνος ο “αρχαίος” και διαχρονικός Οιδίπους. Αυτόν, οπού αναζητά σήμερα και ο κάθε “σύγχρονος” Οιδίπους της
κακοφορμισμένης μας κοινωνίας. Μια απλή έννοια, μια λέξη, οπού στις ημέρες μας αυτή η έννοια καταστρέφει την κάθε “Σφίγγα”, το κάθε θηρίο ή τα θηρία με μορφή “ανθρώπων”.
Ίσως, γιατί η λέξη “άνθρωπος” κρύβει μέσα της ως έννοια απειροελάχιστα πολυσημεία σκέψεων αλλά και πολυσημεία χρωματοσωμάτων σε πολλά DNAλαών...Αλλά, διυλίζοντας όλο το παρελθόν, ανακαλύπτουμε ο καθένας το δικό του γενεαλογικό δέντρο και είμαστε σε ευχάριστη ή δυσάρεστη θέση ν' αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια οπού προερχόμαστε. Ο ελληνικός λαός έχει δημιουργήσει μια παροιμιώδη φράση: “το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά”, δηλαδή το δέντρο ορίζει τον καρπό του αλλά και το χώρο για τον καρπό του...
Εάν παρά ταύτα ζούσε σήμερα ο Διογένης, θα κρυβόταν σε ένα από αυτά τα άφθονα πιθάρια της νήσου και θα γύρευε ανθρώπους με το λυχνάρι του. Ανθρώπους, οπού δεν είναι ταμπουρωμένοι πίσω από κλειστές αυλές, μήτε κλειστές πόρτες, μήτε πίσω από μίση κι έχθρες, μήτε πίσω από εμμονές και φοβίες...
Πολλά χρόνια πριν το 2012, ημέρες και νύχτες, αλλά και ζεστά καλοκαίρια, κάτω από σκιερά δέντρα ή ολόφωτα φεγγάρια κι έναστρους ουρανούς, των προγόνων μας οι σκέψεις άπλωσαν λόγους πτερόεντους μέσα σε κείμενα σοφά. Κείμενα ίσως ξεχασμένα, οπού οι αράχνες πλέκουν τους ιστούς τους σε βιβλιοθήκες νωθρές. Εκεί, σε εκείνους τους χρόνους, οπού τα δάκτυλά τους σχεδίαζαν συμβολισμούς επιούσιων νοημάτων...Οι λέξεις των προγόνων μας!.. Μέσα σε γραφές και λόγια, οπού ακόμα οι σύγχρονοι επιστήμονες των καιρών μας ανιχνεύουν μελετώντας τη σκέψη τους. Κι εμείς, τόσο γκρινιάρηδες καθημερινά, μέσα σε τόσο μεγάλη αφθονία ιδεών και νοημάτων, πορευόμεθα με το νόμισμα κάποιας ίσως απέλπιδος πορείας. Για που άραγε;
Οι άνθρωποι σήμερα προβληματίζονται καθώς ...
(η συνέχεια στο βιβλίο μου Το Λ των λέξεων και του Λόγου)
(η συνέχεια στο βιβλίο μου Το Λ των λέξεων και του Λόγου)
Γράφει η Νότα Κυμοθόη, Λογοτέχνης και Ζωγράφος)
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .