Νότα Κυμοθόη
"ΑΝ ΗΤΑΝ ΜΠΟΡΕΤΟ..."
Ποίηση
(αφιερωμένο)
Αγναντεύοντας από μακριά τόπους που αγάπησα
κι ανθρώπους οπού συνέφαγα κι αγκάλιασα...
δεν έχω τίποτα, μα τίποτα να πω...
Μόνο την αγάπη μου αφήνω πίσω
σε όσους αισθάνθηκαν έστω για μια στιγμή
το χάδι της καρδιάς μου
και την αλήθεια της ματιάς μου...
όσο για μια ψυχή...
Ας συγχωρέσει οπού έφυγα...
Όλες εκείνες τις νύχτες οπού με τύλιξε ο έρωτας
μέσα στ΄ ακριβά του τα μετάξια δεν ξεχνώ
γιατί τώρα, παραδομένη στα χάδια μιας άλλης γης
σκέφτομαι όλα τα δύσκολα
μα και όλα τα τραχιά κι ερημικά μονοπάτια
οπού μέσα σε πόνο, αγωνία και μοναξιά
έψαχνα στην πέτρα και στο θάμνο να βρω
εκείνον ή μήπως το λαγό μη τυχόν
και τον βρει ο κυνηγός και...ξαστοχήσει;
Αν ήταν μπορετό να διώξω την αγάπη
οπού στα στήθη μου σαν το αγκάθι με πονά,
λέω, αν ήταν μπορετό...δε θα ερχόμουνα ξανά
μες στη δική σου αγκαλιά...
παρά θα σ΄ έπαιρνα μια νύχτα σκοτεινή
ή μια αυγή οπού θα έτρεχες να πας για τη δουλειά
μες τα φτερά του έρωτα να δεις τον πόθο μου ξανά
αλλά κι όλη τη χαρά οπού κουρέλιασε ο πηγαιμός
γιατί δεν άφησα να την αδράξει
αλλά την έχω φυλαγμένη για σένα καλά εδώ
μες την καρδιά που λαχταρά
και να σου πει και πάλι: "σαγαπώ"!..
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .