ΑΝΑΔΥΟΜΑΙ από τα βάθη μου
με στόματα χίλια και πύρινα
όλη έτοιμη να σε δεχθώ
Όπως είσαι
όπως έρχεσαι
Τρυφερός και ανάβεις όλες τις θρυαλλίδες μου
μ΄ ένα χρώμα ροζ παρθενικό
σαν ένοχος ένοικος επάνω μου
γιατί τόσο πολύ σε θέλω
Κι έρχεσαι ως άνεμος αρχαίος
φτεροκοπώντας με προδίδεις
Στης καρδιάς μου τα βάθη τριγμός
και τρέμω σαν φύλλο.
Ουράνιε πως σύντομα με σύναξες
μ΄ένα μονάχα βλέμμα
και ιέρεια μ΄έχρισες
στου κορμιού σου όλες τις αλήθειες!
Σαν Γαία κι αρχαία θεά των μυστηρίων
στης ηδονής τους γλυκασμούς εκστασιάζομαι
Η μορφή σου με παρασέρνει αμεταμέλητη
Πάντα τ΄απομεσήμερο
σαν σ΄εκκλησιά για τον εσπερινό
πλένω το σώμα μου και περιμένω
κλείνοντας έξω τους αμύητους
Νότα Κυμοθόη, Αθήνα 1995
(Νota Kimothoi "ΑΝΑΔΥΟΜΑΙ" Ποίηση, από την ενότητα ΕΣΥ κι ΕΓΩ του βιβλίου μου Ερώ Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, έκδοση 1999 από τον τότε ιωλκό. Όλα τα πνευματικά, εκδοτικά και δικαιώματα γραφής αυτού του βιβλίου έχουν περιέλθει σε εμένα ολοκληρωτικά μετά από απαίτησή μου από τον εκδότη, λόγω παραβίασης του συμβολαίου έκδοσης αυτού του βιβλίου μου. Tο εξώφυλλο κοσμεί έργο ζωγραφικής μου με μολύβια χρωματιστά σε ριζόχαρτο, που κράτησε ο εκδότης)