Νότα Κυμοθόη
"Οι ανθρώπινες παρορμήσεις στην απεραντοσύνη του χρόνου".
"Οι ανθρώπινες παρορμήσεις στην απεραντοσύνη του χρόνου".
Ο θεατρικός συγγραφέας Μολιέρος γράφει:"Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι΄αυτά που κάνουμε αλλά και γι΄αυτά που δεν κάνουμε". Οι άνθρωποι συνεχίζουν την εξελικτική πορεία ζωής στη Γη, φέρνοντας μαζί τους με κάθε νέα γενιά συνήθειες και παρορμήσεις. Μπορεί αυτές να είναι θετικές ή αρνητικές επηρεάζοντας όλα τα επίπεδα της ζωής κι είναι μια συνέχεια του τρόπου κατά τον οποίο οι άνθρωποι ζούσαν ή σκέφτονταν σε άλλες εποχές. Πρόκειται για παρορμήσεις που καθορίζουν όλα όσα θα συμβούν στη ζωή και τον τρόπο με τον οποίο θ' αντιδράσουν. Αυτές οι παρορμήσεις είναι υπεύθυνες για το πως διαμορφώνεται η ζωή του καθενός και για το πόσο μπορεί ο καθένας να έχει ελεύθερη σκέψη στο να καθορίσει το πρόγραμμα και διάγραμμα ανάπτυξής του. Το συνειδητό του ανθρώπου ευθύνεται για όλα όσα συμβαίνουν κι επηρεάζεται από τον τρόπο ζωής κι όλα όσα κουβαλάει το υποσυνείδητο. Ο αυθορμητισμός είναι μια εκδήλωση του υποσυνείδητου ενώ το συνειδητό εκδηλώνεται ύστερα από αποφάσεις που έγιναν σκέψεις από τη λογική. Ο χρόνος είναι άχρονος και στην ουσία δεν υπάρχει. Μετριέται σύμφωνα με το βιολογικό ρολόι των ανθρώπων κι ενώ στη Δύση το διάγραμμα του είναι οριζόντιο στην Ανατολή είναι κυκλικό."Το να μην κάνεις τίποτα είναι η ευτυχία των παιδιών και η δυστυχία των γέρων", γράφει ο Βίκτωρ Ουγκώ ενώ ο Samuel Bechett που πήρε το Νόμπελ το 1969 τονίζει: "τα λάθη μου είναι η ζωή μου".
Οι παρορμήσεις τις οποίες κουβαλάει μαζί της η κάθε ψυχή, σχηματίζουν τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι, αισθάνονται, δημιουργούν σκέψεις και πράξεις. Αν ο άνθρωπος έχει κουβαλήσει μέσα του φόβο, εγωισμό, απληστία, κτητικότητα, βία, μίσος, θυμό, αγάπη, χαρά ή καλλιτεχνικά ταλέντα ή γνώση μαθηματικών ή αγάπη για το κυνήγι ή το ποδόσφαιρο, όλ' αυτά βοηθούν ή αποτρέπουν στο πως θ΄αναπτυχθεί η ζωή του νωρίς ή αργά. Οι καταστάσεις που ενισχύουν το όλο σκηνικό είναι όλα όσα θεμελιώνονται στα πρώτα χρόνια της παιδικής ζωής του ανθρώπου μέσα στην οικογένεια, στη γειτονιά, στον χώρο του περιβάλλοντος γενικά, καθώς και στο σχολείο με τους δασκάλους κι όλους τους παιδαγωγούς που επηρεάζουν τη ζωή την οποία βιώνει ο καθένας σε σχέση με το πως διαμορφώνεται η ελεύθερη θέληση των αποφάσεών του. Συνήθως υπάρχει μια τάση ή τάσεις που αναπτύσσονται σαν επιθυμίες μέσα από παρορμήσεις και ροή συναισθημάτων που σπρώχνουν τον άνθρωπο σε πράξεις ευτυχίας ή δυστυχίας. Εκείνο το οποίο έχει ευθύνη ν΄αναπτύξει ο άνθρωπος είναι ο αυτοέλεγχος των πράξεών του ώστε να κατορθώσει να έχει κυριαρχία στο συνειδητό και ασυνείδητο του.
Πως θα συμβεί αυτό όμως, όταν ο τρόπος ζωής έχει δημιουργήσει συνήθειες σε σχέση με το πως ο άνθρωπος ικανοποιεί τις ανάγκες του; Οι δραστηριότητες πολλές φορές παγιδεύουν και φτάνει σε σημείο ο άνθρωπος να εξαρτάται από τις τάσεις του αλλά και το πως έχει ο ίδιος δημιουργήσει τις συνήθειές του. Κι αυτές ίσως είναι κάποιες ουσίες που βλάπτουν και δεν μπορεί να τις σταματήσει γιατί έχουν ριζώσει στην υποσυνείδητη σκέψη του. Δεν είναι μόνον έξεις ναρκωτικών ουσιών, αλλά και τάσεις φαγητού, ποτού ή άλλων επιθυμιών που επαναλαμβάνονται δίχως να υπάρχει δυνατή θέληση για την αποφυγή τους. Στην χριστιανική ηθική αυτό καθορίζεται ως αμαρτία ή ως τάση καλού και κακού. Αλλά εκείνο που πράγματι καλείται ο άνθρωπος ν' αναπτύξει είναι αυτό που κάνει την καρδιά του να χοροπηδά από ευτυχία και αρμονία, γιατί οι παρορμήσεις μοιάζουν σαν εκείνα τα φύτρα των σπόρων που γίνονται φυτά και ανθίζουν. Είναι δηλαδή κάποιες κρυφές τάσεις που ακολουθούν μηχανικά τον άνθρωπο και για να είναι χαρούμενος υποχρεώνεται να απελευθερωθεί από αυτές, γιατί αποτελούν μεγάλο μπλέξιμο.
Αλλά για να συμβεί αυτό ο άνθρωπος πρέπει ν' αποκτήσει πειθαρχία μέσα από την οποία καταφέρνει ν΄αναπτύξει τη θέλησή του να σταματήσει κακές συνήθειες. Το πρώτο που συμβαίνει στον άνθρωπο είναι ένας εσωτερικός αυτοέλεγχος που δημιουργείται από όλα τα αρνητικά συναισθήματα που ξεσκίζουν την προσκόλληση στην άγνοια. Κι αυτό πηγάζει μέσα από το συναίσθημα της δυστυχίας που αποτελεί τη μεγάλη πρόκληση ώστε ν΄αρχίσει να δουλεύει ο αντανακλαστικός μηχανισμός για την αυτοκυριαρχία του εαυτού. Γιατί ο κάθε ένας άνθρωπος γυρεύει να είναι ευτυχισμένος κι αυτή η ψυχολογία της χαράς και της ευτυχίας είναι μια διαδικασία που οδηγεί τον άνθρωπο να σκεφτεί:"Ποιος είμαι; Τι είμαι; Γιατί είμαι εδώ όπου είμαι;".
Έτσι μέσα σε όλες αυτές τις διαδικασίες ο άνθρωπος παίζει διάφορους ρόλους, από τους οποίους προσπαθεί να βρει τον ίδιο του τον εαυτό σε ρόλο που του ταιριάζει ώστε να βιώσει την ευτυχία του κι όλες εκείνες τις παρορμήσεις για τις οποίες ήρθε να ζήσει. Κι όταν αυτή η μεγάλη αλήθεια επιβεβαιωθεί τότε συνειδητοποιεί ο άνθρωπος την αιώνια ψυχή που είναι πράγματι μέσα σε ένα σώμα που έχει ανάγκη να παίξει και το ρόλο του συντρόφου για να μάθει για την αγάπη, η οποία υπάρχει. Στην προσπάθεια αυτή γίνονται πολλά λάθη και βιώνεται πόνος και χαρά αλλά και πλήθος άλλων συναισθημάτων, τα οποία ίσως οι άλλοι να μη μπορούν να καταλάβουν το πως ο άλλος αντιλαμβάνεται. Γιατί ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τα δικά του σωματικά μάτια κι ανάλογα με το πως ο εσωτερικός του κόσμος έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί όλα όσα δια των αισθήσεών του προσλαμβάνει και οι άλλοι δεν το κατανοούν συνήθως αυτό. Θυμάμαι τα λόγια του Σωκράτη που όταν βρέθηκε αντιμέτωπος μ' ένα τέτοιο πρόβλημα είπε: "Έχω γνωρίσει ανθρώπους που ήταν κυριολεκτικά έτοιμοι να με δαγκώσουν, γιατί τους στέρησα την αγαπημένη τους τρέλα. Δεν μπορούν ν΄αντιληφθούν ότι είχα αγαθή πρόθεση, ότι κανένας Θεός δεν είναι εχθρός του ανθρώπου, ούτε κι εγώ άλλωστε, αλλά η θρησκεία δε μου επιτρέπει ποτέ να παραδεχτώ ένα ψέμα ή ν' αποκρύψω την αλήθεια". Σήμερα όμως, πόσοι άνθρωποι ζουν σαν τον Σωκράτη που όταν μπήκε στην αγορά και είδε την αφθονία των αγαθών είπε εκείνο το περίφημο: "τώρα συνειδητοποιώ πόσο ελάχιστα πράγματα χρειάζομαι". Η αλήθεια είναι, πως η αυστηρή ζωή του ταυτίστηκε από τους άγνωρους στη σοφία της σκέψης του με τη φτώχεια κι όχι με αυτό που πράγματι ήταν και οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει ανέσεις που δε βοηθούν στην πραγματική αφύπνιση του εαυτού. Και μόνον μέσα από ρόλους στέρησης ο άνθρωπος αποτοξινώνεται από τρόπους και συνήθειες που παρουσιάστηκαν σα σωσίβια λέμβος βιώνοντας εκείνη την αγνότητα της ύπαρξής του, που κάπου είχε λησμονηθεί μέσα στην καθημερινή του συνήθεια να ζει σαν κουρδιστό κατασκεύασμα.
Η ελευθερία από σκέψεις και τάσεις που δημιουργούν ασθένεια αλλά και δυστυχία είναι απόφαση την οποία έχει ευθύνη να πάρει ο άνθρωπος μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη του χρόνου στρέφοντας τον εαυτό του στην ομορφιά της ζωής κι όχι στην ασκήμια της. Κι αυτό γίνεται όταν στραφεί προς τον εσωτερικό του κόσμο σε στιγμές μοναχικές και στιγμές περισυλλογής του όπου θα βιώσει χαλαρά την ηρεμία ολοκλήρου της ύπαρξής του. Με θετικές σκέψεις πάντα, πίστη στον εαυτό, απομάκρυνση από τις προσκολλήσεις και δημιουργία απλής ζωής μέσα από υλικά αγαθά τα οποία βοηθούν στην εξέλιξη της ψυχής κι όχι στην υποδούλωσή της. Διότι η πειθαρχία εξελίσσει τη ζωή καθώς καλυτερεύει το σώμα και το χαρακτήρα μέσα από την όλη προσπάθεια της πνευματικής εξέλιξης που έχει η ψυχή ν΄ανέβει ψηλότερα από το επίπεδο στο οποίο ήταν πριν ενσαρκωθεί στο σώμα που βρίσκεται.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα adesmevtos Pafou στις 5/1/2013 στη στήλη μου Το Λ των λέξεων και του Λόγου Γράφει η Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Ζωγράφος)
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .