"Εικόνες της Αθήνας"
Είχα συνηθίσει τον ουρανό φωτεινό στην Αθήνα και η συννεφιά πριν λίγες ημέρες έδωσε άλλη υπόσταση σε εικόνες της πόλης οπού έβλεπα στους περιπάτους μου. Είπα λοιπόν να κρατήσω αυτές τις εικόνες, και να μελετήσω από άλλη διάσταση την καθημερινότητα, όπου οι άνθρωποι περνούν συνηθισμένοι αδιάφορα...
1. Εικόνα από το Αρχαιολογικό Μουσείο του Κεραμικού.
2. Η πλευρά του αυτή με προβλημάτισε κι ενώ έπινα καφέ, σηκώθηκα ορθή να δω το τρένο του ηλεκτρικού σταθμού να περνάει, αφήνοντας πίσω τους μουτζουρωμένους τοίχους να φανερώνουν το "πρόβλημα" της εποχής. Ουρανός δίχως χρώμα κανένα. Άσπρος προκλητικά, να γράψεις πάνω του ότι θες κι ύστερα πάλι να το σβήσεις, ως "μικρός μαθητευόμενος άγγελος" με την άδεια του Θεού. Μπερδεμένες εικόνες από τα κτήρια στο βάθος φανερώνουν την όλη ψυχοσύνθεση του περιβάλλοντος χώρου. Γιατί αυτά που δε φαίνονται στο φακό είναι παντού ριγμένα ολόγυρα να γυρεύουν ελεημοσύνη από ψυχές τόσο κακοποιημένες αυτήν την εποχή, που δεν έχουν τίποτα, μα τίποτα να προσφέρουν σε κανέναν, μήτε τον εαυτό τους να σώσουν δε μπορούν.
3. Ψυχές κλεισμένες μέσα στο συρμό ενός τρένου, που περνάει βιαστικά και χάνεται πάλι και η πάνω εικόνα ίδια κι ασάλευτη παραμένει κι επιμένει να σχηματίσεις άποψη για το "εγώ" της. Προσπαθώ να ξεφύγω αριστερά της και να φτάσω ως εκεί πάνω από τις στέγες των νεοκλασικών της Αθήνας στο λόφο της Ακρόπολης και να μείνω εκεί. Δίχως καμιά επαφή με τα ολόγυρα παρατράγουδα της ημέρας. Θησείο- Μοναστηράκι, ένας δρόμος και στέκι για καφέ, φαγητό και παρέα, ανοιχτός στη διάθεση της ημέρας με λιακάδα ή δίχως, με βροχή ή δίχως είναι εκεί...
Αύριο θα διαβεί ο περαστικός μπορεί κι εσύ κι ο άλλος και αδιάφορα θα σταθεί για μια φωτογραφία αναμνηστική και θα προσπεράσει, αλλά το κτήριο θα σε καλεί να μπεις και να μελετήσεις των προγόνων μας την πορεία σε μια άλλη εποχή, που διδάσκει πολλά...