Χθες βράδυ, Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου (Τσικνοπέμπτη), λίγο πριν τα μεσάνυχτα, άφησε την πνοή της ζωής του να πλανηθεί στο άπειρο Σύμπαν, ο Στοχαστής Ζωγράφος, Δάσκαλος, Ακαδημαϊκός, Ποιητής και Συγγραφέας αλλά κι αγαπημένος φίλος Δημήτρης Μυταράς.
Σε ηλικία 83, ο Χαλκιδαίος Δημήτρης Μυταράς, ύστερα από σοβαρά προβλήματα της υγείας του, τα οποία τα τελευταία χρόνια είχαν δημιουργήσει ως κι αυτήν την απώλεια της όρασής του. Η απώλειά του Δ. Μυταρά είναι αισθητή, όχι μόνον επειδή η δημιουργική του εργασιακή δραστηριότητα μέσα από σκληρή εργασία πολλών ετών, έχει αφήσει στον λάτρη των Εικαστικών, αθάνατα και μοναδικά έργα τέχνης, αλλά επειδή τον αγάπησε ο κόσμος, αφ΄ ενος μέσα από τη δουλειά του, αφ΄ ετέρου και μέσα από τον αξιοπρεπή του χαρακτήρα.
Καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, της οποίας διετέλεσε και Πρύτανης από το 1982 έως το 1985, υπήρξε σπουδαίος "Δάσκαλος" για πλήθος σπουδαστών τους οποίους εκπαίδευσε (είχα την τιμή να παρακολουθώ ως ακροάτρια στο εργαστήρι του) και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες στην ΑΣΚΤ οι οποίοι και διοργάνωσαν τιμητική έκθεση στην καλλιτεχνική του πορεία το 2015, στο Μουσείο Μπενάκη.
Το 1978 ο Δήμος Χαλκιδαίων, στηρίζοντας τον και παράλληλα με το εκπαιδευτικό του έργο στην ΑΣΚΤ, ίδρυσε στη Χαλκίδα, το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, που λειτουργούσε υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του και ζωγράφου, Χαρίκλειας Μυταρά. Η Χαλκίδα έτσι αναπτύσσει πολιτισμική δραστηριότητα, για την τοπική κοινωνία αλλά και άλλων σπουδαστών από άλλες περιοχές.
Ο Δημήτρης Μυταράς είχε γεννηθεί στη Χαλκίδα το 1934 και ήταν γιος μπακάλη. Αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ Αθηνών (1953-1957) έχοντας καθηγητές του τον Σπύρο Παπαλουκά και το Γιάννη Μόραλη, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. (1961-1964) σπούδασε Σκηνογραφία και Εσωτερική Διακόσμηση στο Ecole Nationale des Arts Decoratifs και στο Ecole dew Arts et Metiers.
Την πρώτη του ατομική έκθεση, φιλοξένησε ο Ζυγός στην Αθήνα το 1961. Βρήκε από την αρχή το δικό του τρόπο ζωγραφικής χρησιμοποιώντας φωτογραφικά ντοκουμέντα και παρουσίασε τον κριτικό ρεαλισμό μέσα από αυτά με μια περιορισμένη χρωματικότητα και προβάλλοντας ζωγραφικά το πολιτικό περιεχόμενο, που ήταν μια χαρακτηριστική πρόταση κι αντίστασή του, στα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Η πρώιμη ζωγραφική του, στα χρόνια της δικτατορίας, ξεδιπλώνει την αγωνία του για την Τέχνη που όσο προχωρούσε κυριαρχούσαν στην παλέτα του εξπρεσιονιστικά στοιχεία με έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος το έργου του χαρακτηρίζεται από θέματα με ανθρωποκεντρικά αλλά και προσωπογραφικά στοιχεία. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με μια έντονη οξύτητα της παρατήρησης του θέματος που καταπιάνεται, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων. Οι γυναίκες ως πρόσωπα στο έργο του, τα καράβια, τα κοχύλια και όλα του τα θέματα έχουν μια ανώτερη ποιότητα στοχασμού που φανερώνουν τη βαθύτερη σχέση του Δημήτρη Μυταρά με παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.
Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με θέατρα όπως :Εθνικό, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, Ελληνικό Χορόδραμα. Εικονογράφησε βιβλία και διακόσμησε τοίχους σε πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια (ξενοδοχεία, τράπεζες, κλπ). Το έργο του "Δεξίλεως" βρίσκεται στο σταθμό του metro «Δάφνη». Ως Συγγραφέας έχει γράψει:
| (2013) | Η γλώσσα της τέχνης, Ίδρυμα Ευγενίδου |
| (2008) | Το σκοτεινό χρονικό, Ιανός |
| (2002) | Η τελική χάρη, Εκδόσεις Καστανιώτη |
| (2001) | Το μοντέλο της οικολογίας, Εκδόσεις Καστανιώτη |
| (1997) | Ο σκύλος δαγκώνει, Κέδρος |
| (1996) | Το μοντέλο της βίας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, Εκδόσεις Καστανιώτη |
| (1993) | Η νύχτα, Εκδόσεις Καστανιώτη |
| (1989) | Μη μιλάς πολύ για τέχνη, Εκδόσεις Καστανιώτη |
Συμμετέχει στις κάτωθι εκδόσεις:
| (2014) | Μεσάνυχτα και κάτι, Γαβριηλίδης | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| (2010) | Γιάννης Τσαρούχης, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| (2010) | Διάλογοι με 12+1 εικαστικούς, Ποντοπόρεια Εκδοτική | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| (2008) | Δημήτρης Μυταράς: η δέηση ενός ζωγράφου, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη [κείμενα, ζωγραφική] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| (2007) | Βλέπω το σημερινό κόσμο, Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων (Ο.Ε.Δ.Β.) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| (2007) | Μαρτυρίες φοιτητικών χρόνων, Futura Και άλλες συγγραφικές του συμμετοχές:
|
Ο Δ. Μυταράς δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-72) και από το 1969 Διδάσκει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου εξελέγη Καθηγητής το 1977 και διετέλεσε Πρύτανης από το 1982 έως το 1985.
Παρουσίασε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του στην Έκθεση Νέων Ζωγράφων (Ζυγός, 1958) και στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων (1961). Συμμετείχε στις Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1958, 1966), Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1960), Μπιενάλε Sao Paulo (1966) και Μπιενάλε Βενετίας (1972). Αρκετές είναι και οι αναδρομικές του εκθέσεις: 1989 (Πινακοθήκη Πιερίδη και Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης), 1992 (Château de Chenonceau, Loire, Γαλλία), 1993 (Expo 93, Τόκυο, Ιαπωνία), 1995 (Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα), 1998 (Millesgarden Museum, Στοκχόλμη), 2001 (Palazzo Vecchio, Φλωρεντία,) και 2006 (Δημοτική Πινακοθήκη, Θεσσαλονίκη).
Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα και ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης.
Έργα του σε ανάτυπα υπάρχουν αμέτρητα σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές!..
Δημήτρη Μυταρά, σε ευχαριστώ για όλα...Καλό ταξίδι...
Χαρίκλεια και Αριστείδη, εύχομαι να είσαστε καλά και να τον θυμόσαστε πάντα, όπως θα τον θυμάμαι κι εγώ αλλά κι όλος ο κόσμος που τον είχε γνωρίσει από κοντά...
Νότα Κυμοθόη, 17 Φεβρουαρίου 2017
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .